«Κατά την τελευταία μακρά διαμάχη στη Μεσόγειο μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και του Άξονα, και οι δυο αντίπαλοι πέρασαν εκ περιτροπής από περιόδους σκληρών δοκιμασιών. Αν δε τελικά η Μεγάλη Βρετανία βγήκε νικητής, αφού εξασφάλισε τη συμπαράσταση των Ηνωμένων Πολιτειών, πολλοί υπήρξαν οι λόγοι γι αυτό. Ένας όμως από τους βασικούς, αν όχι και ο κυριότερος, ήταν η διαφορά των αντιλήψεων μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας των δυο πλευρών σχετικά με τη σημασία της ναυτικής ισχύος για την επιτυχία ενός αγώνα που διεξάγονταν σε μια περιοχή όπως είναι η μεσογειακή.
Από τους ηγέτες του Άξονα, ο Hitler, που ήταν εκείνος που πραγματικά κατεύθυνε τις τύχες του πολέμου χωρίς να λαμβάνει και πολύ υπόψη του τον συνέταιρό του, διακατέχονταν από πνεύμα καθαρά ηπειρωτικό. Έτσι συνέχισε τη μακρά Γερμανική παράδοση και δεν επωφελήθηκε από τα διδάγματα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Όσον αφορά τον Musolini, από την άνοδο του στην αρχή επεδίωξε να αποκτήσει την κυριαρχία της θάλασσας στη Μεσόγειο και προφανώς αντιλαμβάνονταν τη σημασία του παράγοντα αυτού. Επειδή όμως διαπνέονταν από την έμμονη ιδέα ότι ο πόλεμος θα ήταν πολύ βραχείας διαρκείας και στηριζόμενος κυρίως στις γνώμες των συμβούλων του του Στρατού και της Αεροπορίας, δεν έδινε την πρέπουσα σημασία στις εισηγήσεις του Ναυτικού. Έτσι, τόσο κατά το στάδιο της προπαρασκευής όσο και κατά την διεξαγωγή του πολέμου, δεν έλαβε έγκαιρα τα μέτρα που ενδεχομένως θα του επέτρεπαν να αποκτήσει την τόσο ποθητή κυριαρχία της Μεσογείου.
Σε αντίθεση με την ηγεσία του Άξονα, ο Churchill ήταν ο πολιτικός που κατ’ εξοχήν κατά τη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του βρέθηκε σε στενή επαφή με το Ναυτικό. Ποτέ δεν ξέχασε ότι το μεγαλείο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας οφείλονταν προπαντός στο Royal Navy. Έχοντας βρει το Ναυτικό απροετοίμαστο για τον πόλεμο από άποψης υλικού και αντιλαμβανόμενος πολύ καλά τις ανάγκες του, με την ταχύτητα λήψης αποφάσεων που τον χαρακτήριζε, έκανε τα πάντα για να συμπληρώσει τις ελλείψεις και τελικά τα κατάφερε. Βέβαια και αυτός δεν ήταν απαλλαγμένος από ανθρώπινες αδυναμίες. Το κατ’ εξοχήν μαχητικό του πνεύμα που τον κατέστησε εμψυχωτή ολόκληρου Έθνους, τον έσπρωχνε καμιά φορά σε ενέργειες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε καταστροφή τον Στόλο της Μεσογείου, αν δεν είχε να αντιμετωπίσει τον γαλήνιο αλλά ισχυρό χαρακτήρα του Ναυάρχου Cunningham.»