«Όπως αναφέραμε προηγουμένως, ο Άξονας δεν είχε προχωρήσει σε καμιά προετοιμασία για την αντιμετώπιση της Συμμαχικής απόβασης στη Βόρειο Αφρική και δεν υπήρχε κανένα συγκεκριμένο σχέδιο ενέργειας.

Ο Ρόμελ, σωστά, ήθελε να εγκαταλείψει την Τριπολίτιδα και να σπεύσει με τις τεθωρακισμένες μονάδες που του είχαν απομείνει στην Αλγερία για να επιτεθεί κατά των δυνάμεων των Συμμάχων, πριν αυτές σταθεροποιηθούν.  Η Supermarina που συμφωνούσε μ’ αυτή την άποψη εισηγήθηκε να διακοπεί η θαλάσσια αποστολή εφοδίων στην Τριπολίτιδα για να αυξηθούν οι αποστολές προς τα στρατεύματα της Τυνησίας.  Ο Μουσολίνι όμως βρισκόταν εκτός πραγματικότητας και επέμενε να κρατηθεί η Τριπολίτιδα.  Ο Χίτλερ, από τη μεριά του, απαίτησε να συνεχιστεί όσο το δυνατόν περισσότερο  η αντίσταση στο El Agheila, χωρίς όμως να στείλει αμέσως και νέες δυνάμεις για την άμυνα της Τυνησίας από τους Συμμάχους που προέλαυναν από τα δυτικά.

Λόγω της στρατηγικής της θέσης στη Κεντρική Μεσόγειο, η διατήρηση με κάθε θυσία της Τυνησίας αποτελούσε εν τούτοις τη τελευταία ελπίδα για τον Άξονα, για να την χρησιμοποιήσει ενδεχομένως ως προγεφύρωμα για αντεπίθεση στη Βόρειο Αφρική σε περίπτωση που  μια ευνοϊκή εξέλιξη στ’ άλλα μέτωπα θα επέτρεπε την ανάληψη τέτοιας επιχείρησης.

Οι Ιταλοί, από τη πλευρά τους, έστειλαν από την 12^η Νοεμβρίου στη Μπιζέρτα στρατιωτικό τμήμα και εγκατέστησαν εκεί Ναυτική Διοίκηση, με την οποία συνεργάστηκαν και οι γαλλικές αρχές.  Ακολούθησε, αλλά με σχετική καθυστέρηση, η αποστολή ιταλο-γερμανικών μονάδων για την κατάληψη της Τυνησίας.

Στις 7 Δεκεμβρίου, μετά από τελεσίγραφο με προθεσμία μισής ώρας, οι Γάλλοι υποχρεώθηκαν από τους Γερμανούς να παραδώσουν άθικτα όλα τα φρούρια στη Τυνησία, πλοία και στρατιωτικές εγκαταστάσεις.  Όμως, οι γαλλικές δυνάμεις της περιοχής συμπτύχθηκαν δυτικά και συνενώθηκαν με τους Συμμάχους.

Μετά την εγκατάσταση του Άξονα στη Τυνησία, από τον Νοέμβριο 1942 απαιτούνταν ο σύγχρονος ανεφοδιασμός από θάλασσα των στρατευμάτων του στη Τριπολίτιδα και στη Τυνησία.   Κατά τον μήνα αυτόν μεταφέρθηκαν στη Τριπολίτιδα 64.000 τόνοι εφοδίων, αλλά με απώλειες 26%.  Επειδή όμως οι Σύμμαχοι πρόσεχαν ιδιαίτερα αυτές τις μεταφορές, το ίδιο διάστημα μεταφέρθηκαν στη Τυνησία 30.000 τόνοι εφοδίων και 23.000 άνδρες, χωρίς καμιά απώλεια.  Από τον Δεκέμβριο όμως τα βρετανικά υποβρύχια που περιπολούσαν στις προσβάσεις της Μπιζέρτας και της Τύνιδας προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στις εχθρικές μεταφορές προς την Τυνησία.

Όπως θα δούμε δε στη συνέχεια, η ναυτική δύναμη που εγκαταστάθηκε στη Bone ήταν πολύ ενοχλητικές γι αυτές.

Εξάλλου, με τη συμμαχική απόβαση στη Βόρεια Αφρική δίνονταν ευρύ πεδίο δράσης και στα υποβρύχια του Άξονα, καθώς και στην Αεροπορία του που προκάλεσε μεγάλες ζημιές στη βάση της Bone όπου και κατάστρεψε τα αποθέματα εφοδίων.  Οι αποστολές σ’ αυτή ενισχύσεων και εφοδίων, λόγω τις ακαταλληλότητας του οδικού δικτύου της Αλγερίας, γίνονταν κυρίως δια θαλάσσης και για να αποφύγουν τους κινδύνους από τον αέρα οι Σύμμαχοι χρησιμοποιούσαν γι αυτές μικρά πλοία και αποβατικά που συνόδευαν ελαφρές μονάδες.

Κατά τη διάρκεια της δράσης τους κατά μήκος των ακτών της Αλγερίας, μόνο τα ιταλικά υποβρύχια χτύπησαν περί τα 20 εμπορικά και μια δωδεκάδα συνοδών, ενώ απωλέσθηκαν κατά τις επιχειρήσεις αυτές 8 υποβρύχια.  Άλλα συμμαχικά πλοία χτυπήθηκαν από γερμανικά υποβρύχια και από την αεροπορία του Άξονα.

Ιταλικά μέσα εφόδου εκτέλεσαν μια πολύ τολμηρή επίθεση στο λιμάνι του Αλγερίου στις 11 Δεκεμβρίου 1942.  Το υποβρύχιο RN AMBRO που μετέφερε 3 ανθρωποτορπίλες και 10 δύτες εφοδιασμένους με εκρηκτικές γομώσεις, κατόρθωσε να περάσει μέσα από τα φράγματα και να παραμείνει στον βυθό του ορμητηρίου, μεταξύ των αγκυροβολημένων πλοίων. Οι  ιταλοί κατάφεραν να βυθίσουν 3 εμπορικά και να προκαλέσουν σημαντικές ζημιές σε άλλα 2.

———————————————————–

Με τη κατάληψη της Toulon απέκτησαν οι γερμανοί στη Μεσόγειο μια μικρή ναυτική δύναμη πλοίων επιφανείας.  Όταν αρχικά κατέλαβαν την ελεύθερη γαλλική ζώνη, είχαν συμφωνήσει με τους ιταλούς ότι το φρούριο της Toulon και ο εκεί αγκυροβολημένος Γαλλικός Στόλος θα έμενε στα χέρια των γάλλων με την υποχρέωση από μέρους τους να αντισταθούν με τα πλοία τους και τις αμυντικές τους εγκαταστάσεις κατά κάθε επίθεσης των Συμμάχων.   Άλλωστε, με εξαίρεση μερικών συνοδών και πλοίων ανεφοδιασμού, τα γαλλικά πλοία δεν θα ήταν χρήσιμα  για τον Άξονα, αφού η έλλειψη καυσίμων είχε καταδικάσει σε ακινησία και αυτά ακόμα τα μεγάλα ιταλικά σκάφη.   Συμφώνησαν ακόμα να καταλάβουν οι ιταλοί την Κορσική και η κατάληψη αυτή πραγματοποιήθηκε χωρίς αντίσταση την 11^η Νοεμβρίου 1942.

Αφού οι γερμανοί, κατά παράβαση των όσων είχαν συμφωνήσει, μπήκαν στη Toulon την 27^η Νοεμβρίου και τα γαλλικά πλοία αυτοβυθίστηκαν, επέτρεψαν στους ιταλούς να επεκτείνουν τη ζώνη κατοχής και στη βάση αυτή και θεωρητικά, εκτός από ορισμένες μικρές μονάδες, όλα τα πλοία που βρίσκονταν στη βάση περιήλθαν στο Ιταλικό Ναυτικό.

Ουσιαστικά όμως επέπλεαν ακόμα 4 αντιτορπιλικά, 3 συνοδά και περί τις 20 μικρές βοηθητικές μονάδες.  Είχαν βυθιστεί 61 πλοία, συνολικού εκτοπίσματος 225.000 τόνων, μεταξύ των οποίων 3 θωρηκτά και 7 εύδρομα.  Μάλιστα στη πράξη, οι γερμανοί κράτησαν για τους ίδιους όλες τις μικρές μονάδες που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μετά από μακρά επισκευή και σύντομα έθεσαν σε υπηρεσία 3 γαλλικά αντιτορπιλικά συνοδείας, 5 κορβέτες, 2 υποβρύχια και έναν αριθμό βοηθητικών.  Από τα υπόλοιπα, προσπάθησαν οι ιταλοί να επισκευάσουν αυτά που επιδέχονταν επισκευή, αλλά μέχρι την ιταλική ανακωχή ελάχιστα από αυτά είχαν τεθεί σε υπηρεσία.  Βρέθηκαν επίσης στη Toulon και εμπορικά πλοία συνολικού εκτοπίσματος 600.000 τόνων περίπου, από τα οποία το 1/3 περίπου περιήλθε στους ιταλούς.»