« Παρά τις εξαιρετικές δυσκολίες, λόγω της απόλυτης κυριαρχίας  του εχθρού στον αέρα, η εκκένωση από την Ελλάδα των Βρετανικών στρατευμάτων από τον Βρετανικό Στόλο πραγματοποιήθηκε με ελάχιστες απώλειες και μάλιστα χωρίς καμιά κάλυψη από αέρα, διότι οι Βρετανικές αεροπορικές δυνάμεις που βρίσκονταν στην Ελλάδα είχαν αποσυρθεί στην Κρήτη και σε άλλες βάσεις.

Η έναρξη των επιχειρήσεων είχε οριστεί για την 28^η Απριλίου 1941, αλλά λόγω της ραγδαίας εξέλιξης των γεγονότων επιταχύνθηκε κατά 4 ημέρες.  Υπεύθυνος γι αυτήν ήταν ο Αντιναύαρχος Wippel, κάτω από τις διαταγές του οποίου τέθηκαν όλα τα διαθέσιμα εύδρομα και αντιτορπιλικά.  Χρησιμοποιήθηκαν συνολικά 4 εύδρομα, 3 μικρά αντιαεροπορικά εύδρομα, περί τα 20 αντιτορπιλικά, 3 βοηθητικά, 19 μεταγωγικά, καθώς και διάφορα μικρά πλωτά μέσα που ήταν αναγκαία για την επιβίβαση από τη στεριά στα πλοία.  Η επιβίβαση άρχιζε μια ώρα πριν σκοτεινιάσει και ως επί το πλείστον έγινε σε ανοικτούς όρμους της Αττικής και της Πελοποννήσου.

Μεταφέρθηκαν συνολικά 50.672 άνδρες, από τους οποίους απωλέσθηκαν μόνο 500. Δεν μπόρεσαν να μεταφερθούν επίσης περίπου 6.000 άνδρες, οι οποίοι και συνελήφθηκαν αιχμάλωτοι, γιατί το λιμάνι της Καλαμάτας από το οποίο επρόκειτο  να επιβιβαστούν καταλήφθηκε από τον εχθρό πριν αρχίσει η επιβίβαση.  Η Κρήτη χρησιμοποιήθηκε ως ενδιάμεσος σταθμός για την μεταφορά στην Αίγυπτο.  Οι απώλειες σε πλοία ήταν 2 αντιτορπιλικά και 4 μεταγωγικά.  Όμως, καμιά απώλεια δεν σημειώθηκε κατά την μεταφορά με μεγάλες νηοπομπές από την Κρήτη στην Αλεξάνδρεια.

Κατά τη διάρκεια της όλης επιχείρησης δεν εμφανίστηκε ο Ιταλικός Στόλος και ουσιαστικά μόνο η Γερμανική αεροπορία πρόβαλε αντίσταση.  Σ’ αυτήν οφείλονται και οι μεγάλες απώλειες του Ελληνικού Ναυτικού αυτήν την περίοδο.  Μέσα σ’ ένα δεκαπενθήμερο περίπου βυθίστηκαν από εναέριες επιθέσεις 4 Ελληνικά αντιτορπιλικά και 4 τορπιλοβόλα. Αυτοβυθίστηκαν δε, καθώς δεν μπορούσαν να μετακινηθούν, άλλα 6 τορπιλοβόλα.  Η Γερμανική αεροπορία βύθισε επίσης το παροπλισμένο θωρηκτό ΚΙΛΚΙΣ, 2 τορπιλακάτους, 5 βοηθητικά του Στόλου και πλήθος εμπορικών.

Για την αδράνεια του Στόλου τους οι Ιταλοί προβάλουν διάφορες δικαιολογίες.  Δεν γνώριζαν ότι οι Βρετανικές αεροπορικές δυνάμεις βρίσκονταν την εποχή εκείνη σε κρίσιμο σημείο.  Αν και για την εκκένωση οι Βρετανοί είχαν χρησιμοποιήσει μόνο ελαφρές δυνάμεις, ο Στόλος της Αλεξάνδρειας επαγρυπνούσε με 3 θωρηκτά, έναντι των 2 εν ενεργεία Ιταλικών.  Τέλος, η Γερμανική αεροπορία είχε αρνηθεί τη συνεργασία της, με την ίδια πάντα πρόφαση ότι αν εμφανίζονταν στο Αιγαίο Ιταλικά πλοία ήταν δυνατόν οι Γερμανοί αεροπόροι να τα εκλάβουν ως Βρετανικά και να τους επιτεθούν.  Προφανώς όμως ο κύριος λόγος της μη ανάμειξης του Ιταλικού Στόλου ήταν το πάθημα του Τάραντα.

Στο μεταξύ, με την προοπτική της πτώσης της Ελλάδος, είχε συμφωνηθεί η κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ του Ιταλικού και του Γερμανικού Ναυτικού.  Οι Γερμανοί θα είχαν τον έλεγχο του Αιγαίου, με εξαίρεση τη Δωδεκάνησο, και οι Ιταλοί τη περιοχή δυτικά του Ισθμού της Κορίνθου.  Επί πλέον, οι Ιταλοί θα διέθεταν και στο Αιγαίο ένα πυρήνα πολεμικών πλοίων – αρχικά 8 αντιτορπιλικά συνοδείας, μια μοίρα τορπιλακάτων και μερικά βοηθητικά – κάτω από γερμανική επιχειρησιακή διοίκηση»